Dinsdag 12 Augustus 2014.

Vanoggend gun ek myself weer ‘n bietjie tyd om almal op hoogte te bring wat hier by ons aan die gang is. Hettie is besig met haar Dinsdag kunsklas hier by die huis, so ek is baie rustig. Nou net vir hulle koffie geneem en myself hier voor die rekenaar kom neersit om ook my koffie te drink en die stukkie te skryf.

Ons het uitgevind hier op die klein dorpie is dit maar moeilik om nie te weet wat in ander mense se huise aangaan. Jy hoef net by die supermark in te stap en dan weet jy alles, dit is nogal soos in die ou dae se telefoon sentrale. Daar word sommer vir jou gesê dat dit lyk of jy lekker eet want die pens raak groot. Dan kan ek maar stry maar kort voor lank loop die storie die dorp vol dat ek los klere aantrek om my pens weg te steek.

En ja, dit is seker so dat my pens hier aan die bokant groter word aangesien die gewas alles boontoe druk om vir homself plek te maak. Maar in werklikheid dra ek ‘n kleiner nommer broek, en is my belt tot op sy nouste stelling. Ek sien nogal uit na die warmer weer wat hopelik een van die dae sal begin kop uit steek aangesien die moue ook maar maak dat die arms juk, en stoot ek maar baie keer net die moue op om die jeuk onder beheer te kry.

Verder is dit maar die gewone ou pyne en simptome. Ek het so ‘n paar weke gelede die een perskeboom gesnoei, maar dit was nogal ‘n stryd. Die boom is geplant en gelos seker die afgelope vier jaar. So dit het gekos dat ek vyf of ses stamme in die boom moes uitsaag net om te kry dat die boom na ‘n vrugteboom lyk, maar die episode het my meer as ‘n week besig gehou. Alhoewel die takke net so 10mm in dikte was, moes ek maar dood eenvoudig partykeer drie probeerslae vat om deur te saag, en dit met ‘n skerp snoeisaag. So die energie is maar min en die moegheid sommer baie vlak. Ek het vanoggend gou eiers gaan koop, en net die stap en dra van die plaat eiers in ‘n sak het gehad dat ek pootuit was toe ek by die huis kom. Vir die wat nie weet nie, die winkel is seker so tussen 150 en 200 meter van ons huis af. Een van die bydraende faktore is maar diarië. Verlede week het dit gelyk asof daar iets gebloei het maar gelukkig is dit nou weg, maar om aanhoudende pyn te hê en drie of viermaal per dag toilet toe te gaan, is nie maklik nie. Gelukkig is dit nie elke dag nie, maar was dit driekeer die afgelope week.

Ek het nou ook al meer gewoont geraak aan die warmgloede aangesien dit nie meer so ‘n erge invloed het nie. Die ou nek en kop raak maar warm, maar ek neem nou maar minder notisie daarvan. Ek dink ook maar dat die bloeddruk se wispeltuurigheid maar maak dat ek meer aandag daaraan spandeer as aan die gloede. Die pyn raak nou ook meer intens, maar daarvoor is daar pille. Die een gevolg wat nou weer al hoe meer en meer kop uitsteek is maar die emosionele toestand. Waar dit vroeër nogal mooi onder beheer gehou is deur die medikasie voel dit maar party dae of ek nie my medisyne geneem het nie. Maar ek sal seker ook maar leer om daar mee saam te leef.

Vrydag gaan ons na Su-Hannie se plaas vir haar verjaarsdag Sondag, so dit is iets om na uit te sien. Dit het altyd so ‘n kalmeerende effek, en natuurlik word ons ook bederf, en dan is daar die twee kindertjies wat ook uitsien na oupa en ouma se kuier.