Dinsdag 21 Augustus 2018

Dinsdag 21 Augustus 2018



En so het daar al weer 'n ruk verby gegaan waar ek maar redelik stil was. Ek het maar aan 'n paar artikels vir my bedienings webtuiste gewerk wat ek een reeds van geplaas het, en dan is daar nog so twee of drie waarmee ek besig is. Dit hou die kop aan die gang, en terseldertyd leer ek nogal 'n paar goed.

Maar so oor die afgelope paar maande het ek besluit dat hierdie nou die laaste plasing oor die onderwerp sal wees. Ek glo ek het mense 'n bietjie geleer oor hierdie tipe kanker waarmee ek sit, en dat dit maar 'n lewenslange vonnis is. Daar is net geen oplossing behalwe om die gewasse volledig uit te haal nie, en in my geval is die hoofgewas die probleem. Daar is geen chirurg wat sal waag om daar te sny nie, want indien hy dit wel doen, is die kanse seker hoër as 80% dat hy die onderste aorta kan raaksny en ek myself sal dood bloei.

Maar ek glo nie dat die naam van die blog regtig weergegee het wat ek beleef het die afgelope vyf jaar nie, aangesien ek gedurende die tyd maar geleer het dat dit wat die dokters (veral die in Suid Afrika) weet en wat ek weet en beleef regtig wêrelde uitmekaar is. Toe ek begin het met die blog het ons almal verwag dat ek net maande oor gehad het om te leef, maar ek het geweet dat daar dinge is wat ek baie graag wou doen, en wel gedoen het, soos om seker ses boeke te skryf en vertaal vir my bedienings webtuiste, en dit het my net meer krag gegee om te veg. So na amper vyf jaar is dit tyd om hiermee spesifiek te stop, alhoewel ek voel ek kan nog jare aangaan, maar dan kom daar tog dae wanneer ek nie eers weet of ek die aand sal haal nie.

Augustus, en veral die tweede helfte van die maand is maar 'n baie snaakse tyd vir my. Drie en twintig jaar gelede op die 31 ste Augustus 1995 was dit die dag toe hulle die kanker ontdek het. Agtien jaar later het ek my eerste Carcinoid krisis moes deurwerk op 18 Augustus 2013 en dit was die Desember daarna wat ek die blog begin het, oorspronklik maar vir Esthee in Melbourne en dan vir die familie wat maar oor die land verstrooi is. Maar so het die boodskap maar versprei en het ek reaksie gekry van mense wat ek nooit ontmoet het nie.

En dan is dit ook nog ons huweliksherdenking en my verjaarsdag wat ook in die tyd plaasvind. So nou het ek maar besluit om ook 'n einde aan die blog te maak, aangesien ek self moeg geword het vir die storie. Ek weet dit is moeilik vir my om daaroor te skryf veral wanneer jy al partykeer tot twintigkeer diarieë gehad het op die dag, en wil ek nou maar die volgende jaar of tien rustig deurbring.

Ek raak maar op met wat hierdie siekte jou aandoen, maar ek weet dat my geluk nie afhang van ander mense nie, maar van myself, my verhouding met die HERE en die genot wat Hettie, die kinders en kleinkinders verskaf. Met klein Lars sien ek partydae seker fotos van hom voor sy pa dit nog kon sien so jy leef so saam met hom en sien hoe hy net die afgelope 7 maande van 'n baba wat nog rondkruip verander het na een wat mamma help, fietsie in die straat ry, en natuurlik alles bekyk oor hoe die goed werk en wat hy daarmee kan doen. O en dan kan ek regtig snaaks wees wanneer ek weet mamma met oupa en ouma gesels en hulle kan sien hoe ek nou aangaan. Gelukkig is die ander twee naby ons en kuier ek en Hettie juis die week by hulle op die plaas, en het hulle skielik groot geword en kan hulle al baie intelligente gesprekke voer. En dan is daar natuurlik ook nog drukkies wat alles regmaak.

So dit was seker nodig dat ek uiting kon gee aan my gevoelens en veral my begeerte om ander te leer. Ek moet erken ek is seker die persoon wat die meeste geleer het, maar so met die verwisseling van die seisoen gaan ek ook in 'n nuwe seisoen in. Wat vir my en Hettie voorlê weet ek nie, maar een ding wat ek weet is dat ons nooit alleen hierdie pad stap nie en dat die HERE ons sal lei soos Hy nog reg deur ons lewens dit gedoen het.

So vir nou is dit eers tot ons weer mekaar sien of van hoor , totsiens, en soos my nuwejaarsboodskap was, mooiloop.

En dan net weer 'n skakel na seker die lied wat vir beide my en Hettie uitspel hoe ons deur die lewe gaan.


Dinsdag 05 Junie 2018

Winter 2018. Nogal beter as ander jare want 3 jaar gelede vandag het ons kapok gehad.


Dinsdag 5 Junie 2018

Daar het maar soos gewoonlik nogal baie gebeur die afgelope paar maande. Hettie het twee Euroasian ringnek duifies plus twee Zebravinkies gekry, en ek moes bontstaan om hokke te maak en vir die Zebratjies toe te maak dat hulle nie sommer uit hul hok kon vlieg nie. Die duiwe hok het nogal ‘n rukkie geneem om self te maak, maar ek is trots op dit wat ek gedoen het. Die Zebratjies se hokkie se sportjies was net ‘n bietjie vêr uitmekaar so ek moes toe van die oorskiet ogiesdraad om die hok sit om dit toe te maak. Makliker gesê as gedoen, veral met die vel wat al hoe dunner word en net ‘n krappie sommer baie bloed laat vloei. So het ek maar met my tuin hanskoene gewerk en op die ou einde was hulle punte van hulle vingers deurgewerk, maar ek is ongeskonde.

En toe tref die ou gesondheid my met ‘n groot slag. Die lang, oorspronklike, dunderm is verstop en net die omlyning werk. So ek kan ‘n lekker bord kos eet en dan 3 ure later gaan gooi ek dit weg want dan is dit klaar deur my stelsel. Dit is nogal eienaardig om nou te eet en binne ‘n halfuur is jy so honger dat jy winde opbreek en jou oorspronklike dunderm grom omdat hy nie kos kry nie want hy is sommer by die begin geknak. Gelukkig het Hettie onthou dat voordat hulle die omlyning gedoen het die dokter my twee baie sterk Diazepam (Valium) inspuitings gegee het en is ek maar daagliks daarop om in die aand te slaap en in die oggende ook een te neem om my lont so met ‘n sentimeter te verleng. So ek het darem ‘n sentimeter lont voordat ek ontplof wanneer mense my omkrap en dit het darem dat die pyn ligter is. Die verstopping het toe vir 5 dae aangehou waarin ek skielik 4 kg. verloor het, en nou is my ingewande so gewoont aan die kortpad dat al is die verskriklike pyn nie meer daar waar die derm geknak was nie, die kos nogsteeds kortpad kies en soos klokslag drie ure na elke ete daarvan ontslae raak. Ek en Hettie het juis een oggend gelag toe ek vir haar vertel dat my maag so bietjie langer gevat het en eers half drie die oggend gegaan het, en ek nogsteeds die kerrie kon ruik wat ons geëet het, en sy my antwoord dat sy dit vyfuur die oggend ook nog kon ruik. Waar ons gewoonlik so een of twee blikke lugversorger ‘n week gebruik in die badkamer, het ons toe skielik vyf verlede week gebruik.

Die langer lont wat die Diazapam my gee het darem nou die dag goed gewerk want ek het dit nodig gehad. En dit gebeur maar veral wanneer mense wat nie ‘n idee het van my tipe kanker nie vir my sê ek moet dagga probeer want dit werk. Al wat dit werk is om geld wat na farmaseutiese maatskappye sou gaan sodat hulle navorsing kan doen, gaan dit nou na privaat mense se sakke sonder enige kliniese toetse of bewyse dat dit werk. En dan praat ek nie eers oor die kwaliteit daarvan nie, en dat mense al gevang is dat hulle olyfolie verkoop as daggaolie. Indien dit sou werk sou Engeland en Australië mos lankal oorgeslaan het daarna toe as dit so goed is want hoekom sal hulle vir jou goed gee wat maandeliks in Rande hier by die R50,000 kos om simptome te beheer wat ek in elk geval nie kan kry nie, saam met nuwe diarieë medisyne wat $6,000 per maand kos. Hulle medies is gratis so hulle sal verseker in goedkoper maniere belangstel. Dan wanneer jy vir die persoon daarop wys dat daar in sekere state van Amerika wel dagga toegelaat en voorgeskryf word, die minimum dosis vir verligting van pyn 5ml is, en dat indien jy ingaan vir ‘n operasie dit moet verhoog na 10mm per dosis, drie maal per dag, hulle jou soos die pes vermy. En dan weet hulle nie dat die hofsaak wat persoonlike gebruik in Suid Afrika goedgekeur het deur die Appelhof omgekeer is nie en dit nogsteeds onwettig is in Suid Afrika om dit te gebruik.

Maar die leke weet mos meer as jy wat basies na elke video op die internet wat by elke Carcinoid konferensie opgeneem was, gekyk het. Al die videos word by die CCF webtuiste gehuisves.

Maar genoeg daaroor.

Ek het intussen my boeke skryf klaar gekry wat ek dink ek oor moes skryf, so nou het ek so ‘n bietjie meer tyd om na ander onderwerpe te kyk. Wat dit is weet ek nog nie, maar ek weet dit gaan nie nog boeke wees nie.

Verder gaan dinge maar stil stil aan. Die winter is hier met sy ryp elke oggend en die verwarmer brand in die sitkamer waar ons maar meeste van die tyd deurbring. Ek sit met my skootrekenaar op die skoot, waar anders, en Hettie is besig met haar goed, of brei, hekel, naaldwerk, rekenaar, foon of tablet.

Vandag se video is iets heeltamal anders. Pieter, my boetie, het ‘n video aangestuur waar een persoon ‘n acapella sing in al die stemme. Hy sing basies die lied vier of vyf keer, van tenoor tot bas en selfs so nou en dan hoër as tenoor, en voeg dan alles saam as een lied wat hom wys waar hy dit sing. So geniet dit.

Maandag 05 Maart 2018

En daar trek ons al diep in 2018.


Die jaar het vinnig begin en die tyd lyk my gaan ook nie stadig verby nie. Ons was vir so twee en ‘n halwe week op die plaas by Su-Hannie hulle, en het Esthee en klein Lars het kom kuier. Wat ‘n groot bederf. Ek het regtig nie gedink dat ek ooit eendag haar kinders sal ontmoet nie. En daar word ek bederf en kry ek toe tog die geleentheid.

En dan was dit nie net sommer dat hy net sy ma wou sien nie. Nee, hy het behoorlik met almal vriende gemaak, behalwe Coco. Sy is maar ‘n knorrige hondjie en het nie baie daarvan gehou dat die vreemde mensie aan haar moet vat nie. Haar kuierplek wanneer ons daar is is styf teen Hettie se regterbeen ingekruip en dan pas sy haar so op dat Hettie nie eers badkamer toe kan gaan sonder dat Coco haar volg nie. Maar jy kan haar altyd omkoop met ‘n stukkie biltong, dan is jy haar maatjie.

Maar klein Lars was die hoof aandag en trekpleister. Hy het so lekker met sy nefie Theuns gespeel al is daar amper 8 jaar verskil tussen hulle, veral as Theuns op sy skatebord sit en Lars hom kan stoot. Baie vinnig uitgewerk ek kan op twee knieë en een hand kruip en die ander hand die skatebord vashou sodat Theuns nie weg kan raak nie. Hy het so ‘n bietjie sonder ondersteuning begin regop staan en so ‘n paar treetjies na Oupa gegee, maar Esthee sê hy kan nie begin loop nie want sy het dit nog nie gesien nie.

En dan was dit so lekker om Esthee weer te kan sien en aan te vat en lekker gesels. Maar dit was lekker om net almal saam te wees. Ons het sommer die eerste Sondag deurgekom na Barney en Debbie toe om by hulle te braai sodat hulle ook darem deel kon hê aan die kuiertjie. Maar soos alle dinge kom als tot ‘n einde en is sy al meer as ‘n maand weer terug, eers ‘n draai by oupa Lars, en toe terug Melbourne toe. Gelukkig werk die Aussies anders as ons en het hulle haar pos gehou vir ‘n volle jaar en sien hulle ook uit daarna om haar weer by die werk te hê.

En Su-Hannie het na ‘n groot gesukkel met Unisa uiteindelik kon registreer vir haar laaste 6 vakke vir die semester en haar graad. So sy werk maar hard daaraan en om dan nog ma en taxi te speel vir die twee kinders op skool vat baie, veral as die skool so amper 25 km van die plaas is. Gelukkig huur sy maar ‘n woonstel op die dorp sodat sy na die kinders afgooi en gym woonstel toe kan gaan en daar leer. Maar na die einde van die semester het sy haar LLB in vier jaar gedoen, iets wat glad nie maklik is nie. En hulle het gelukkig ook baie water gekry soveel so dat sy nou die dag nie die kinders kon skool toe vat nie want hulle kon eers met veiligheid laat die middag met die voorhaker die boomstompe van die brug so tweehonderd meter van hulle huis af, verwyder. Gelukkig weet die onderwysers dit is platteland en stuur hulle sommer die huiswerk per whatsapp na die ouers indien die kinders nie by die skool kon kom nie.

Met ons gesondheid gaan dit maar wisselvallig. Hettie se duime sukkel nou met artritis en is baie pynlik met tye, maar ek dink sy het hulle dalk voos gewerk. Sy is so trots op haar hare wat nou weer heeltemal terug is, maar so krul dat die mense wonder of sy dit nie laat doen het nie. Haar een vriendin sê nou die dag nou kan sy sien waar Barney aan sy krulhare kom. En dan het sy vir haarself bederf en twee nuwe truie aangepak wat nou ook einde se kant toe staan. Maar nou vind sy ook uit soos ek uitgevind het dat die laaste 10% van die werk partykeer 50% van die tyd opneem.

Self is dit maar op en af. Die uitsaaīngs na die gesig se vel toe is nogal moeilik om partykeer te hanteer. Dit is eintlik maar die hele bolyf wat vol gewassies is maar gelukkig weet ons dit is nie veronderstel is om kwaadaardig te wees nie, net ongemaklik. Hulle juk partymaal en dan is hulle groot en dan weer klein so ek is maar redelik raadop met dit. Dan is daar maar net die ou ewige moegheid. En natuurlik hou die regterlong nie daarvan nie en dan val die onderste helfte plat en weet ek nie hoe om die pyn te breek nie. Die een uitsaaīng net agter die regteroor gee my nogal opdraande met hoofpyne wat sommer so vir drie dae nie wil breek nie, maar dan gaan ek maar weer aan. En nou gebeur dit al amper daagliks dat ek toilet toe gaan en al my energie sommer so terwyl ek sit by my hande en voete uitloop en weg raak. En baie keer is dit net ‘n geraas en stinkbom wat uitkom, so ek kan dit nie eers op die diarieë blameer nie.

En dan probeer jy nog om iets aan te pak en dan is self ‘n stukkie werk soos 10 minute se gras sny met die grassnyer en die kante te doen met die weedeater wat seker net 5 minute vat, en dan het ek weer drie na vier dae rus nodig voor ek weer kan dink aan die volgende projek, al is dit net om gif aan te maak en die rose te gaan spuit vir luise en roes en al hulle ou insekte wat hulle aanval. Maar gelukkig groei hulle nou verskriklik mooi. Ons eerste reën het eers hier begin Januarie gekom en staan ons nou net so onder die 200mm tot vandag toe. En ek kan maar natgooi maar hulle bars uit hul nate sodra dit reën is. So ek het ‘n groot plastiek bak onder die een afleipyp van die geut geplaas en nou al reën dit net een millimeter is die bak vol en kan ek al die rose uit die bak natgooi. En daarvan hou die ou lyf ook nie dat ek die 10 of 15 emmers water rond dra nie.

En dan het ek my boek Oor Struikelblokke en die Hoeksteen heeltemal hersien, en goed bygesit en uitgehaal. Op die ou einde het hy wel gegroei en is hy nou hier net oor 160 A4 bladsye lank van waar hy vroeër net so by 100 bladsye lank was. En dan het ek ook tyd gekry om na Esthee weer terug is en ons weer by die huis is, om die boek in Engels oor te skryf. So albei is nou gisteraand na my webtuiste toe oorgeplaas as “Oor Struikelblokke en die Hoeksteen”, en in Engels “On Stumblingblocks and the Cornerstone”. Vandaar al die veranderings in die Afrikaanse weergawe. En ek weet daar is nog ‘n gedeelte wat ek vanoggend gekry het om as voorbeeld oor Petrus se deugde te gebruik wat ek seker gedurende die week sal skryf en bywerk. So indien jy dit alreeds afgelaai het, doen dit maar weer want daar is redelik baie veranderings tussen Desember en Maart se weergawes.

So dit is maar ons nuus hier uit die Karoo. Gelukkig is hierdie dae van 40+ lyk my verby en is dit darem op ‘n warm dag net so by twee en dertig of drie en dertig grade, en op ‘n koel dag soos verlede week skielik net sewentien grade maksimum.

Ek het besluit om ‘n ou liedjie vandag te gebruik om mee af te sluit. Dit mag dalk oud wees maar is ‘n redelike nuwe opname maar die woorde is nogsteeds waar. Ek dink ek het self die liedjie hier in 1959 geleer by Louw Geldenhuis Laerskool in Linden.