Sondag 31 Januarie 2016

En so kom ons aan die einde van die eerste maand van die nuwe jaar. Vir die mense wat werk of studeer is meeste seker alreeds weer gewoond aan die normale roetine. Ek moet sê vir my is dit maar vandag is dieselfde as die vorige dag en seker ook dieselfde die volgende dag. Dit is nogal snaaks wanneer Hettie vir my sê dat ons moet alles by die winkels kry voor daar nie geld in die ATM’s is nie, en die winkels leeg gekoop is nie. Dan besef ek eers dit is einde van die maand, en dit beteken net ‘n deurmekaarspul.

Die weer is so halfpad terug na normaal toe, behalwe dat ons nog kan doen met baie reën. Ons het so twee weke gelede ‘n lekker 50mm binne ‘n paar uur gehad en dit het so ‘n skielike effek op alles gehad dat jy amper nie kan terug dink aan die begin van die maand toe ons elke dag met 42C gesukkel het nie en niks gegroei het nie. My gras is sommer oornag weer groen, en moes sommer vinnig weer gesny word. By ons agterdeur is daar so ‘n stuk daisylawn wat regdeur die jaar groen is. Nie die ryp of sneeu kry dit dood nie, maar dit was ook weg, en binne ‘n week na die reen weer grasgroen. Ons kan maar natgooi met kraanwater soveel ons wil, maar die reen uit die Vader se hand laat sommer net alles groei. Ek hoop ons kry hierdie naweek weer reen want dit is sommer vinnig weer droog. En die boere se damme is nog leeg. En my roos steggies groei mooi, sommer baie van hulle het al geblom, maar nou is dit oorplant tyd na grote bakke om dan in September reg te wees vir die tuin. En dit is ‘n missie.

Ek weet oorspronklik was my rede vir die skrywe om almal te laat weet hoe dit met my en my geveg gaan teen hierdie snaakse kanker. Deesdae voel ek nie meer lus om dit te doen nie, want dit maak my sommer morbied. Jy word wakker en lê in die bed of sit op die bank en dink jy gaan nou al hierdie goed doen en dan het jy nie die krag om eers op te staan nie. En waar die pille nog gehelp het vroeër, werk hulle nogsteeds, ek dink, maar dit vat nie meer die pyn weg nie. Die ou regter nier voel heeltyd of iemand my met ‘n dolk steek, en is dit regtig moeite en baie seer om my lyf te buig om iets agter my te sien. So as ek stil raak is dit maar omdat ek nie juis iets kan sê nie.

Gelukkig het ek ‘n vroulief wat my bystaan en my toelaat om nog goed te doen wat ek regtig wil, maar ook streng genoeg is om my te keer wanneer ek goed wil aanpak wat ek nie meer kan doen nie. Dankie tog daarvoor. En dan is ons twee nog steeds beste vriende, en iemand wat jou vang wanneer jy val en bystaan wanneer jy nie meer moed het om aan te gaan nie. En dit geld na allbei kante.