Dinsdag 21 Augustus 2018

En so het daar al weer 'n ruk verby gegaan waar ek maar redelik stil was. Ek het maar aan 'n paar artikels vir my bedienings webtuiste gewerk wat ek een reeds van geplaas het, en dan is daar nog so twee of drie waarmee ek besig is. Dit hou die kop aan die gang, en terseldertyd leer ek nogal 'n paar goed.

Maar so oor die afgelope paar maande het ek besluit dat hierdie nou die laaste plasing oor die onderwerp sal wees. Ek glo ek het mense 'n bietjie geleer oor hierdie tipe kanker waarmee ek sit, en dat dit maar 'n lewenslange vonnis is. Daar is net geen oplossing behalwe om die gewasse volledig uit te haal nie, en in my geval is die hoofgewas die probleem. Daar is geen chirurg wat sal waag om daar te sny nie, want indien hy dit wel doen, is die kanse seker hoër as 80% dat hy die onderste aorta kan raaksny en ek myself sal dood bloei.

Maar ek glo nie dat die naam van die blog regtig weergegee het wat ek beleef het die afgelope vyf jaar nie, aangesien ek gedurende die tyd maar geleer het dat dit wat die dokters (veral die in Suid Afrika) weet en wat ek weet en beleef regtig wêrelde uitmekaar is. Toe ek begin het met die blog het ons almal verwag dat ek net maande oor gehad het om te leef, maar ek het geweet dat daar dinge is wat ek baie graag wou doen, en wel gedoen het, soos om seker ses boeke te skryf en vertaal vir my bedienings webtuiste, en dit het my net meer krag gegee om te veg. So na amper vyf jaar is dit tyd om hiermee spesifiek te stop, alhoewel ek voel ek kan nog jare aangaan, maar dan kom daar tog dae wanneer ek nie eers weet of ek die aand sal haal nie.

Augustus, en veral die tweede helfte van die maand is maar 'n baie snaakse tyd vir my. Drie en twintig jaar gelede op die 31 ste Augustus 1995 was dit die dag toe hulle die kanker ontdek het. Agtien jaar later het ek my eerste Carcinoid krisis moes deurwerk op 18 Augustus 2013 en dit was die Desember daarna wat ek die blog begin het, oorspronklik maar vir Esthee in Melbourne en dan vir die familie wat maar oor die land verstrooi is. Maar so het die boodskap maar versprei en het ek reaksie gekry van mense wat ek nooit ontmoet het nie.

En dan is dit ook nog ons huweliksherdenking en my verjaarsdag wat ook in die tyd plaasvind. So nou het ek maar besluit om ook 'n einde aan die blog te maak, aangesien ek self moeg geword het vir die storie. Ek weet dit is moeilik vir my om daaroor te skryf veral wanneer jy al partykeer tot twintigkeer diarieë gehad het op die dag, en wil ek nou maar die volgende jaar of tien rustig deurbring.

Ek raak maar op met wat hierdie siekte jou aandoen, maar ek weet dat my geluk nie afhang van ander mense nie, maar van myself, my verhouding met die HERE en die genot wat Hettie, die kinders en kleinkinders verskaf. Met klein Lars sien ek partydae seker fotos van hom voor sy pa dit nog kon sien so jy leef so saam met hom en sien hoe hy net die afgelope 7 maande van 'n baba wat nog rondkruip verander het na een wat mamma help, fietsie in die straat ry, en natuurlik alles bekyk oor hoe die goed werk en wat hy daarmee kan doen. O en dan kan ek regtig snaaks wees wanneer ek weet mamma met oupa en ouma gesels en hulle kan sien hoe ek nou aangaan. Gelukkig is die ander twee naby ons en kuier ek en Hettie juis die week by hulle op die plaas, en het hulle skielik groot geword en kan hulle al baie intelligente gesprekke voer. En dan is daar natuurlik ook nog drukkies wat alles regmaak.

So dit was seker nodig dat ek uiting kon gee aan my gevoelens en veral my begeerte om ander te leer. Ek moet erken ek is seker die persoon wat die meeste geleer het, maar so met die verwisseling van die seisoen gaan ek ook in 'n nuwe seisoen in. Wat vir my en Hettie voorlê weet ek nie, maar een ding wat ek weet is dat ons nooit alleen hierdie pad stap nie en dat die HERE ons sal lei soos Hy nog reg deur ons lewens dit gedoen het.

So vir nou is dit eers tot ons weer mekaar sien of van hoor , totsiens, en soos my nuwejaarsboodskap was, mooiloop.

En dan net weer 'n skakel na seker die lied wat vir beide my en Hettie uitspel hoe ons deur die lewe gaan.

https://www.youtube.com/watch?v=0dKzs68T4sY