Wat n moeilike 2 weker

En so is dit Vrydag. Meer as twee weke na die vorige skrywe. Maar, wat 'n tydjie was dit nie en is ons nog steeds midde hierdie geveg.

Dit het alles begin met 'n naweek van die ou maag wat nie tot ruste wou kom nie. Die Maandag het ek gedink my lewe staan vir my einde se kant toe. Teen elfuur is ons hospitaal toe en daar 'n klomp inspuitings gekry. Die het toe nogal gehelp, die pyn het minder geraak en ek het ook kalmer geword. Maar soos dit gewoonlik is het die pyn terug gekeer hier by sesuur die aand en het ek besluit ek sal maar terug gaan Dinsdagoggend.

Dinsdag is ons toe saam met Su-Hannie sommer na haar dokter toe aangesien ons in elk geval twee dae later sou gaan vir die somerfees en naweek. Nog medikasie en nog 'n swaar dag later is ek toe by hulle opgeneem vir waarneming en is besluit dat daar 'n algehele obstruksie in die derm is. So is ek toe verwys na Pelonomi in Bloemfontein vir 'n operasie om die obstruksie te verwyder.

Nou moet ek 'n lansie breek vir hulle peroneel. Almal was so behulpsaam en het my bederf. Hulle was hulpvaardig, die dokters fantasties en vriendelike personeel. Net skoonmaak is nie groot nie. Dit is maar 'n worsmasjien en 'n vinnige een daarby. Na 'n paar x-strale, CTscan en dreineeringspyp deur die neus, het ek sommer vinnig beter gevoel.

Die plan was om Maandag te opereer en dan teen Vrydag te kon huistoe gaan. Dit was totdat die narkotiseer Sondag met my kom gesels het. Ek was sy eerste carcinoid geval so hy was nogal skrikkerig. Maandagoggend hoor ek toe ek word oorgeplaas na Universitas aangesien dit die enigste plek is waar ICU ingerig is om my geval te kan hanteer. Die proffies wil self die narkose hanteer, aangesien ek 'n carcinoid krisis kan beleef gedurende die operasie en dit kan noodlottig wees. Selfs met die regte omstandighede en medikasie is die mortaliteits indeks nogsteeds hoog by 15 - 16 persent.

So nou is dit die wagspeletjie speel tot Maandag. Die gewas het ook redelik gegroei die afgelope jaar aangesien hy nou ook om die dukderm is. So hulle gaan nou 'n omlyning doen van beide die dun en dukderm om verby die verstoppings to kom.

Vir die mense wat wonder of ek nie bekommerd is oor wat sal gebeur nie, nie eintlik nie. Ek weet waar ek sal heengaan as dit dalk die einde is, en die HERE staan my nogsteeds by van die eerste keer wat ek kanker gekry het 30 jaar gelede, so hoekom sal Hy nou ophou? Hy gebruik my nogsteeds selfs hier in die hospitaal deur vir mense hier te bid vir herstel, vir pyn en net om hulle te ondersteun. En die ergste is hulle kom na my toe. Indien jy gelei voel om vir my te bid vir die operasie, baie dankie.
En die somerfees? Sal maar volgende jaar kyk.

Hierdie is die eerstekeer wat ek 'n skrywe epos vanmy foon af en hoop alles werk.