Dinsdag 21 Januarie 2014

En so het nog ‘n paar dae verbygegaan. Die karoo is maar warm die tyd van die jaar, en wanneer daar hittegolf toestande heers is dit regtig warm.  Ons soek nou so ‘n bietjie reën en afkoeling. Die wereld raak nou droog, en die reën behoort ook die grond ‘n bietjie af te koel. Maar ek sien die voorspelling sê darem dat ons so ‘n kansie het op donderweer. Gister het daar so ‘n groot slag geslaan wat ek nie verwag het nie, en toe ons buite kyk is dit so ‘n paar wolke wat verbytrek sonder water wat so ‘n groot lawaai gemaak het. Sondag het ons ‘n baie lekker diens gehad. Dit was die eerste keer dat daar so baie mense was, en was dit my voorreg om die diens te lei. Ek het toe gepraat oor geregtigheid en die krag van die HERE. Lekker om te sien hoe liggies aangaan by mense wanneer jy die skrif vir hulle duidelik maak.

So ‘n uur of twee nadat ek Vrydag se stukkie geplaas het toe tref die ongerief my met mening. Die bloeddruk het geval en die volgende oomblik kon ek nie my arms oplig nie. Ek kon nie eers ‘n koppie met beide hande vashou om koffie te drink nie. My pols het gedaal tot net oor die veertig per minuut. Dit was nogal “scary”. Ek het toe maar gaan lê en so drie ure later kon ek dit toe weer waag om op te staan en te beweeg. Dit is maar een van die neweeffekte waarmee ek maar sukkel. Dit veroorsaak dat die bloeddruk baie wissel aangesien die hart nie bloed by al die dele van die liggaam nie kan uitkry. So ek vat dit maar rustig want om so ‘n “Carcinoid krises” deur te gaan is nie baie lekker nie. Wat blykbaar gebeur is dat die serotonin wat die gewas afskei veroorsaak dat die kleppe aan die regterkant van die hart ‘n aanpaksel kry soos ‘n mens se tanda plaak kry. Dit veroorsaak dan weer dat wanneer die hart klop, van die bloed weer terugvloei waar dit vandaan kom omdat die kleppe nie kan sluit nie en te min bloed gaan na waar dit eintlik moes gaan. Dit is veral geneig om te gebeur nadat ek op my hurke gesit het, of wanneer ek redelik lank rustiggesit of gelê het. Maar nou moet ek sê dat daar nie juis ‘n patroon is nie. Met die res van die simptome gaan dit goed. Dit pyn is maar altyd daar en wissel maar net in intensiteit, en soos vandag wil die bloed nie by die regter nier uitkom nie, so die ou nier is ook maar seer. Na die vorige diarieë is alles darem weer normaal. Dit is net die serotonin wat maak dat ek elke dag brandboude het.